Το γάλα της Κλαίρης (Της Νόνης Σταματέλου)

Γράφει η Νόνη Σταματέλου

Στην Πρώτη τάξη του Λυκείου βασανίστηκα πολύ. Ένας απ΄ τους βασικούς λόγους ήταν τα Μαθηματικά, τα οποία είχα παρατήσει. Τώρα πια βλέποντας πιο ώριμα τα πράγματα, σκέφτομαι πόσο μπορεί ένας δάσκαλος να σημαδέψει ένα παιδί, πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του.

Σαν εκπαιδευτικός, τριάντα τρία χρόνια ευτυχώς πάντα το είχα στο μυαλό μου.

Ο πατέρας αποφάσισε να με στείλει φροντιστήριο, όμως η ρήξη με τα μαθηματικά ήταν ένα θέμα πιο περίπλοκο από όσο φαινόταν και είχε να κάνει περισσότερο με την έλλειψη αυτοεκτίμησης, τη γενικότερη κατάσταση που βιώνει ένα παιδί συναισθηματικό στην εφηβεία. Η φιλοξενία μου σε συγγενικό σπίτι στη χώρα ήταν ένα άλλο ζήτημα αφού λόγω του απογευματινού φροντιστηρίου ήταν αδύνατο τότε να πηγαινοέρχομαι στο χωριό. Θυμάμαι να κλαίω συχνά, να αισθάνομαι παντού ξένη, να προσπαθώ να δώσω απαντήσεις στα ερωτηματικά που μέρα τη μέρα γιγαντώνονταν μέσα μου, να ερωτεύομαι, να γράφω στίχους, να περνάω ώρες ατέλειωτης μοναξιάς ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Στο σχολείο ξεχνιόμουν και έδινα την εντύπωση μάλιστα ενός ευτυχισμένου παιδιού.

Κάποιο πρωί ξύπνησα από ένα δυνατό πόνο στο δεξί αυτί. Πόνο που αντανακλούσε σε όλο το κεφάλι. Αμέσως όταν το είδε η θειά μου η Ουρανία, αδελφή της μάνας μου, σεβάσμια μορφή και πολύ δοτικός άνθρωπος, έτρεξε στο καντήλι που είχε πάνω απ΄ το κρεβάτι της, βούτηξε ένα μικρό βαμβάκι στο ζεστό λαδάκι και μου έριξε προσεκτικά μερικές σταγόνες μέσα στο αυτί που ήταν πρησμένο και κόκκινο. Το ήξερα απ΄ τη βαβά μου την Πηνιώ αυτό το γιατροσόφι και το σεβόμουν πολύ, κάποιες φορές ήταν αποτελεσματικό αλλά είχαν και έναν τρόπο να σου μιλάνε για τα άγια πράγματα, η μάνα μου και οι αδελφές της που δεν ήθελες να τα απορρίψεις, παρά τις όποιες αμφιβολίες. Ας πούμε, τα βιβλιαράκια με τους βίους αγίων που έβρισκα πάντα μέσα στα μπαούλα, ανάμεσα στα ρούχα, ήταν ένα άλλο σημάδι της παρουσίας του Θεού μέσα στη ζωή αυτών των γυναικών που με προετοίμασαν για να αναγνωρίσω την αγιότητα αργότερα στις μορφές του Παπαδιαμάντη.

Αυτή τη φορά βέβαια, το λάδι απ΄ το καντήλι, ανακούφισε προσωρινά τον πόνο αλλά η φλεγμονή δεν υποχωρούσε. Πήγα σε έναν γιατρό και μου έδωσε αντιβίωση, καλυτέρεψα, αλλά μετά από μια βδομάδα, ξανά πονοκέφαλος, ξανά κόκκινο το εσωτερικό του αυτιού. Πάλι η θειά μου η Ουρανία ζεστό λαδάκι απ΄ το καντήλι, τίποτα.

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι, πήρα ένα παυσίπονο κι ανέβηκα στο χωριό με το μαθητικό λεωφορείο, αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν, η μάνα μου ανησυχούσε γιατί δεν με άκουσε καλά στο τηλέφωνο και με κάλεσε να πάω επειγόντως.

Η κατάσταση είχε αρχίσει να με ανησυχεί κι εμένα, αφού δεν είχα όρεξη να φάω, ούτε να μιλήσω κι έπεσα κατευθείαν στο κρεβάτι. Το σφυροκόπημα στο κεφάλι μου συνεχιζόταν ειδικά στη δεξιά μεριά. Ανέβηκε και πυρετός, τα πράγματα δεν ήταν καλά.

Θα πάω να φωνάξω την Κλαίρη, είπε η μάνα μου. Το γάλα της λεχώνας παιδί μου είναι θαυματουργό, θα δεις, θα σου περάσει. Άλλη λεχώνα δεν έχουμε στο χωριό.

Αυτό πρώτη φορά το άκουγα για το γάλα της λεχώνας αλλά μπροστά στην απελπισία μου, δεν έφερα καμία αντίρρηση, ούτε προλάβαινα να το αξιολογήσω.

Ζεσταινόμουν, ίδρωνα, ξεΐδρωνα, στριφογύριζα, ώσπου άκουσα κάτω τη φωνή της θειά Κλαίρης. Μετά άκουσα τα βήματά της στην ξύλινη σκάλα μας και την είδα μέσα σε λίγη ώρα στο δωμάτιο. Πληθωρική παρουσία, αρχοντογυναίκα, σκληραγωγημένη, με μια ανεπιτήδευτη καλοσύνη. Η θειά Κλαίρη λοιπόν μόλις είχε γεννήσει το στερνοπαίδι στα σαραντατέσσερά της και είχε μπόλικο γάλα να θηλάσει κι άλλα πέντε. Πενθούσε την αδελφή της τη Μαρία, που έφυγε νέα και όμορφη, φορούσε μαύρα, κάτι που την έκανε ακόμα πιο επιβλητική. Κάπως έτσι φανταζόμουν τη Τζαβέλαινα όταν διάβαζα το απόσπασμα στο αναγνωστικό της Ε΄ Δημοτικού, απ΄ την ιστορική ανθολογία του Γιάννη Βλαχογιάννη.

Η αλήθεια είναι πως περίμενα να φέρει η μάνα λίγο γάλα μέσα σ΄ ένα φλυτζανάκι, δεν μου είχε περάσει απ΄ το μυαλό πως θα ερχόταν στο σπίτι η ίδια. Μου εξήγησαν έπειτα ότι το γάλα πρέπει να έχει τη θερμοκρασία του για να γίνει φάρμακο, άρα πρέπει να στάξει η ίδια η λεχώνα μέσα στο πονεμένο αυτί.

Κάθισε κοντά μου με έγνοια και μέχρι να καταλάβω τι επρόκειτο να γίνει, ένοιωσα τη θηλή μέσα στο αυτί μου, μια ζεστασιά απερίγραπτα ευεργετική και λόγω της ποσότητας, να υπερχειλίζει το γάλα σαν μικρό συντριβάνι. Σε λίγα λεπτά σταμάτησε ο πόνος εντελώς, άρχισα να συνέρχομαι, ζωντάνεψα και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που είχε συμβεί…

Το διηγούμαι ακόμα όπως ακριβώς το έζησα και φυσικά οι απόψεις για την συγκεκριμένη θεραπευτική ιδιότητα που έχει το μητρικό γάλα, διίστανται. Εγώ όμως θυμάμαι πολύ έντονα το γεγονός, είμαι πάντα ευγνώμων στην Κλαίρη που πια έχει περάσει στην αντίπερα όχθη και θυμίζω καμμιά φορά στο στερνοπαίδι της στον Μάριο, στον οποίο έδωσε το όνομα της χαμένης αδελφής της, ότι χάρη σ΄ αυτόν γλύτωσα τότε από εκείνον τον εφιάλτη που ευτυχώς δεν ξαναέζησα. Το γάλα της Κλαίρης ήταν ένα ισχυρό αντιβιωτικό, που μου το πρόσφερε πρόθυμα, αφειδώλευτα και με αγάπη. Κι η διαπεραστική της φωνή έχει αφήσει για πάντα την ηχώ της στη γειτονιά, σαν να μην πέρασαν τα χρόνια, εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα που όμως νοσταλγούμε και μαζί μ΄ αυτά την ευτυχία της παιδικής μας αθωότητας. Aφού ακόμα, όταν κατεβαίνω στο χωριό, αγναντεύοντας προς τα κάτω στα Τζωρτσέϊκα, ακούω ακόμα εκείνο το «Μάριεεεεεεεε…». Το όνομά της δε, από παιδί μου άρεσε, μου φαινόταν σαν μικρό τραγούδι, ήταν τόσο σπάνιο, είχε κάτι από τρεχούμενο νερό…

Έπειτα συνέρχομαι και μετράω απουσίες…