Η καταραμένη κοιλάδα
Πρώτα, θέλω να καταραστώ τον Δία. Έβλεπε από την κορφή του Ολύμπου τα τρένα να κινούνται το ένα εναντίον του άλλου, αλλά δεν παρέβηκε να σταματήσει το κακό. Μέσα στη νύχτα έγινε η σύγκρουση στην κοιλάδα. Σίδερα καυτά και φλόγες τεράστιες φέρνουν θάνατο οδυνηρό. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η καταραμένη κοιλάδα γεμίζει με κομματιασμένα κορμιά νέων ανθρώπων. Το ίδιο έγινε πριν από 20 χρόνια με τους μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας και λίγο πριν με οπαδούς του ΠΑΟΚ.
Κι ύστερα θέλω να ουρλιάξω. Αλλά δεν βγαίνει η φωνή. Να κλάψω. Όμως δεν έχω δάκρυα. Κάτι μέσα μου μου λέει: Τώρα που μιλούν όσοι ένοχα σιωπούσαν και οι γλοιώδεις υπερασπιστές γίνονται δριμείς κατήγοροι, εσύ μην μιλάς. Όχι. Δεν έχουμε το δικαίωμα της σιωπής, ούτε και την ώρα του μεγάλου πένθους. Τώρα είναι που πρέπει να μιλήσουν ακόμα πιο δυνατά αυτοί που πάντα μιλούσαν. Για να σκεπάσουν με τα ουρλιαχτά τους τα παπαγαλίσματα που και τούτη τη φορά επιχειρούν να συσκοτίσουν την αλήθεια. Να, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ακούω έναν από τους παπαγάλους του «MEGA» να προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη για την τραγωδία αποκλειστικά στον σταθμάρχη της Λάρισας.
Ήξεραν ότι ο κίνδυνος ήταν υπαρκτός και άμεσος. Τους το είχαν πει πολλές φορές οι πιο ειδικοί – οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο – και με τον πιο επίσημο τρόπο. Κι αυτοί άφηναν τα τρένα να περνούν με κίνδυνο να μετατραπούν σε κινούμενα φέρετρα σ΄ έναν «σιδηροδρομικό Αχέροντα». Όπως και έγινε τη νύχτα της Τρίτης 28 Φλεβάρη 2023 στα Τέμπη. Γιατί; Είναι μήπως απρόσεκτοι; Όχι. Είναι ταξικά αδιάφοροι. Δεν τους νοιάζει ακόμα κι αν χαθούν ανθρώπινες ζωές. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα βγάζει κέρδη το κεφάλαιο. Από παντού και από τα τρένα. Γι΄ αυτό έγινε και η πώληση στην ιταλική επιχείρηση. Γι΄ αυτό και δεν γίνονται τα έργα υποδομής που είναι απαραίτητα στους σιδηροδρόμους. Γι΄ αυτό και μειώθηκε ο αριθμός των σιδηροδρομικών εργαζομένων.
Τώρα οι κυβερνητικοί αρμόδιοι – και μαζί τους οι συνυπεύθυνοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης – το παίζουν πονόψυχοι και ευαίσθητοι. Μυξοκλαίνε στον τόπο της τραγωδίας και μοιρολογούν έξω από το νεκροτομείο της Λάρισας. Μάλιστα, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών, ένας υπουργός υπέβαλε παραίτηση. Δεν πείθουν. Συγχώρεση δεν τους πρέπει. Σκληρή τιμωρία τους αξίζει. Οι κατάρες των χαροκαμένων δεν φοβίζουν τους εγκληματίες κι οι ευχές των συμπονούντων δεν αποτρέπουν νέες τραγωδίες. Η Νέμεσις περιμένει την επίκληση των τολμηρών κι απαιτεί τη συνδρομή των γενναίων.
(902.gr – Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ)
Δεν είναι καμιά καταραμένη κοιλάδα, είναι ο καθημερινός φασισμός της εξουσίας των καρεκλάτων, που δεν λογαριάζουν ανθρώπους- πολίτες- και τις προσδοκίες αυτών των ανθρώπων που εγγράφουν σε κάθε λογής καρεκλάτο.
Και αυτός ο φασισμός ο καθημερινός μπορεί να επικαλείται ώς άλλοθι ότι θέλει , αρκεί να επιβιώνει αναπαραγόμενος με τα ίδια χαρακτηριστικά απαξίωσης όχι μόνο των προσδοκιών των πολιτών αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους ώς πολίτες.
Είναι ο καρεκλάτος εξουσιαστικός – κυβερνητικός το 2012 φασισμός- που χτύπησε και τραυμάτισε γεμίζοντας τα νοσοκομεία την Ελληνική πανδημεί κοινωνία των αγανακτισμένων στην συμβολική πλατεία συμβολική πλατεία συντάγματος, γιατί έπρεπε να επιβιώσει και να αναπαραχθεί.
Είναι ο καθημερινός και διαρκής φασισμός, που έκλεψε τα χρήματα απ τον μόχθο των πολιτών απ το 2000 για να κάμει την δουλειά της ασφαλούς κυκλοφορίας των τραίνων και δεν την έκανε διαδοχικά ώς κλεπτοφασισμός 23 χρόνια.
Είναι ο καθημερινός φασισμός π[ου νομοθετεί θέσεις ελάχιστης αναγκαίας εργασίας για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων και δεν τις επανδρώνει.
Είναι ο καθημερινός φασισμός που πουλάει 47 εκατομμύρια μια επιχείρηση κοινωνικής κρατικής αξίας, και την απ την πρώτη μέρα επιχορηγεί και επιδοτεί τον αγοραστή με 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο από την πρώτο χρόνο.
Είναι ο καθημερινός φασισμός του ορθολογικού ταμειακού απολογιστικού διάφορου και ας εξα’υ’λωθούν ανθρώπινες βιολογικές υπάρξεις για να μην ενοχλείται .
Είναι οι πράξεις και παραλήψεις ώς πλέγμα ιδεολογίας και πρακτικής εφαρμοστικότητας του καθημερινού φασισμού της των καρεκλάτων, που ζητούν να εκλέγονται μόνοι των για να νοιώσουν την γοητεία της εξουσίας , ώς αντίδοτο στις δικές του ανθρώπινες συνειδησιακές λυμφατικότητες. Για να νοιώσουν κάποιοι.