Οι τράτες της Λυγιάς στην δεκαετία του ΄50

Άποψη από το λιμάνι της Λυγιάς τέλη δεκαετίας του ΄50. Έργο του Θεμ. Καρφάκη

Του Γιάννη Θεριανού

Η εικόνα της Λυγιάς στην δεκαετία του ΄50 συνθέτεται από μερικά κτίσματα κοντά στο χώρο του λιμανιού, απόμακρες μπαράκες φτιαγμένες από ξύλα, καλάμια και φτέρες και το λιμάνι γεμάτο μικρές ψαρόβαρκες, τράτες και γρι-γρι.

Κύριο επάγγελμα των κατοίκων ήταν η αλιεία.

Καρτ-ποστάλ απο την Λυγιά – Έκδοση αδελφών Ν. ΤΣΙΡΙΜΠΑΣΗ

Κουβεντιάσαμε με μερικούς από τους παλιούς ψαράδες σε μια προσπάθεια να θυμηθούν. Μας σκιτσάρισαν μια εικόνα του λιμανιού αυτή την περίοδο που πρωταγωνιστούσαν οι τράτες, πηγή ζωής για το χωριό της Κατούνας, αλλά και για όσους αναζητούσαν δουλειά από τα κοντινά χωριά.

H τράτα των Κορνακλέων τη δεκαετία του ΄50 (Αρχείο Λάμπρου (Λάκη) Παπαδάτου)

Αναφέρονται οι τράτες με την ονομασία τους καθώς και τα παρατσούκλια των ιδιοκτήτων τους:

Ο «ΤΣΟΛΙΑΣ», η τράτα των Σπερνέων της οικ. Λογοθέτη, η τράτα των Κορνακλέων της οικ. Φωτεινού που η ονομασία της δεν είναι γνωστή, η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» του Μούλου, οικ. Λογοθέτη, που μετέπειτα αγοράστηκε από την οικογένεια Μπάλτσα, ο «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ» των Φρυδελέων οικ. Κολόκα, η «ΚΟΚΚΙΝΩ» του Μπγίστου οικ. Λογοθέτη, του Λιάτσου (οικ. Γεωργάκη) η ονομασίας της οποίας δεν είναι γνωστή, η «ΒΑΣΑΝΙΑΡΩ» των Τεμπελέων οικ. Γουρζή, ο «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ» των Μπουρλουφέων της οικ. Κοντοπρία, ο «ΑΓ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ» των Τζανολέων οικ. Γεωργάκη, η «ΠΑΝΑΓΙΑ» του Τσιτσιρώνη οικ. Φωτεινού, ο «ΚΡΕΜΕΑΣ» του Κακαφλού της οικ. Καββαδά και η «ΓΑΡΑΦΩ» του Αντρεία της οικ. Λογοθέτη, που ήταν η πιο παλιά.

«Μπαρκάρισμα», φωτογραφία της δεκαετίας του ΄60 (Αρχείο Λάμπρου (Λάκη) Παπαδάτου)

Η κάθε μια ανάλογα με το μέγεθος της απασχολούσε από πέντε έως δέκα άτομα και αυτό μέχρι το 1962 που άρχισαν να εξοπλίζονται με τα βίτζια και η ανάγκη για εργατικά χέρια μειώθηκε σημαντικά.

Τα δυο πρώτα Γρι-Γρι που αποκτήθηκαν αργότερα και πιθανόν να αντικατέστησαν κάποιες από τις τράτες ανήκαν το ένα στον Τεμπέλη (οικ. Γουρζή) που είχε το όνομα «ΣΟΥΤΑΣ», και το δεύτερο ήταν ιδιοκτησία Τζανόλη (οικ . Γεωργάκη) και είχε το όνομα «ΚΑΡΜΙΛΙΟΣ». Το κάθε ένα απασχολούσε δεκαπέντε έως και είκοσι άτομα.

Σήμερα δεν υπάρχουν παρά μόνο μνήμες και κάποιες φωτογραφίες σκόρπιες εδώ και εκεί για να θυμίζουν την εποχή εκείνη.