Απομνημονεύματα Πόπης Μάλφα-Ζακυνθινού (Μέρος 12ο)
Μία από τις προσυγκεντρώσεις για το μεγάλο συλλαλητήριο της 3ης Δεκέμβρη 1944 στην Πλατεία Συντάγματος
Συνέχεια από το ενδέκατο Μέρος
Δεν μπορούσαμε να μην πάμε σ΄ αυτή τη μεγαλειώδη διαδήλωση1. Δεν σε άφηναν οι χιλιάδες νεαροί, οι χιλιάδες αγωνιστές που βγαίναν στους δρόμους. Νομίζω ότι αυτή η διαδήλωση ήταν που ο Σκόμπυ και οι δικοί μας προσκυνημένοι έριχναν απ΄ το Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Όταν δόθηκε η διαταγή να χτυπήσουν ρώτησε κάποιος: «Στο ψαχνό κύριε;». «Στο ψαχνό», ήταν η απάντηση. Το άκουσαν οι διαδηλωτές και φώναζαν με τα χωνιά να τ΄ ακούσουν οι συγκεντρωμένοι.
Χωροφύλακες με προτεταμένα τα όπλα
Άρχισαν οι πυροβολισμοί. Ο κόσμος έτρεχε να γλυτώσει. Ακούγονταν βογγητά και θρήνοι. Πολλοί νεκροί και αίμα. Άρχισαν οι συλλήψεις. Μέσα στο χάος, την ταραχή και το τρέξιμο έχασα τον αδελφό μου από δίπλα μου. Μέσα σ΄ αυτή τη λαίλαπα ακολούθησα και γω το λαό που πήγαινε από δω και από κει και πως βρέθηκα στο Παγκράτι δεν ξέρω. Ένα ξέρω, ότι τον αδελφό μου εκείνο το βράδυ δεν τον είδα. Τον περίμενα μέχρι το πρωί.
Νεκροί διαδηλωτές
Ρωτώντας από δω κι΄ από κει αυτός ο συγγενής μου έμαθε απ΄ την Ασφάλεια ότι τον πήγαν οι άθλιοι μαζί με άλλους χιλιάδες αγωνιστές στο Τομπρούκ στην ΕΛ ΝΤΑΜΠΑ. Πριν μάθω το χαμό του ψάχναμε σε φυλακές, σε κρατητήρια. Ψάχναμε τους σκοτωμένους. Μάταια. Τον είχαμε χάσει. Νομίζαμε πως μας τον έφαγαν, αλλά ελπίζαμε.
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ελ Ντάμπα
Μετά από πολλούς μήνες που γύρισε μάθαμε τι τράβηξε όταν τον πιάσανε στην Πλατεία Συντάγματος. Στην Ασφάλεια που τον πήγαν μαζί με πολλούς αγωνιστές βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το Διοικητή της Χωροφυλακής Λευκάδος Αλέκο Γεωργιάδη, που είχε εντωμεταξύ μετατεθεί στην Αθήνα. Αυτόν τον φιλοξενήσαμε μαζί με την οικογένειά του στο σπίτι μας με τους βομβαρδισμούς και ο Νίκος χάρηκε μόλις τον είδε και του λέει: «Κύριε Αλέκο, είμαι ο Νίκος Μάλφας απ΄ τους Πηγαδησάνους», και απαντά: «Φύγε, αφού δεν έβαλες μυαλό». Θεέμου, τι αχαριστία!
Άλλοι αγωνιστές εξορίστηκαν στο Μακρονήσι και τη Γυάρο, όσοι δεν δολοφονήθηκαν από οργανωμένους εθνοπροδότες. Έναν ΕΠΟΝίτη απ΄ το χωριό μου τον βάλανε στο κρατητήριο στην Καρυά, ένα παλικάρι λεβεντόπαιδο, το όνομά του Αλέκος Ζακυνθινός. Τον δέσανε απ΄ το λαιμό με ένα σεντόνι και το πρωί είπαν ότι το παιδί κρεμάστηκε. Χιλιάδες τέτοια περιστατικά σ΄ όλη την Ελλάδα. Το παιδί αυτό βασανίστηκε όλη τη νύχτα, μαρτύρησαν οι γείτονες. Ούρλιαζε απ΄ τα βασανιστήρια των ντόπιων εθνοπροδοτών. Εξαντλήθηκαν πια να δολοφονούν τον κόσμο, άλλοτε με τους Γερμανούς και άλλοτε με τους Εγγλέζους.
Όρθιος, τρίτος από αριστερά, ο Νίκος Μάλφας εξόριστος στη Μακρόνησο (1948)
Όταν γύρισε ο Νίκος κάναμε μεγάλη γιορτή. Αυτός ήταν πολύ αδύνατος. Εγώ τώρα μόνη πια έπρεπε με κάθε μέσο να γυρίσω στο σπίτι μου. Με τη βοήθεια κάποιου συγγενή μου μάζεψα τα λιγοστά ρούχα και κάτι βιβλία του Νίκου και κάτι του Γυμνασίου, που διάβαζα και γω με τη βοήθεια του αδελφού μου που ήταν φοιτητής Φιλολογίας. Κρυφά όσο μπορούσα μπήκα στο καράβι Λουτσίντα για Λευκάδα. Τότε το καράβι δεν προσέγγιζε την παραλία της Λευκάδας. Έρχονταν βάρκες και παίρνανε τον κόσμο απ΄ το καράβι. Έρχονταν δυο τρεις βάρκες.
Κάποια στιγμή βλέπω μέσα στη βάρκα αστυνομικούς. Μπήκαν στο καράβι και ζητούσαν τη Πόπη Μάλφα. Μαζί μου ήταν και η Ανέτα Αργύρη, αρραβωνιαστικιά του Δήμου του Μαλακάση. Στην παραλία, βγαίνοντας απ΄ την βάρκα άδειασαν το μικρό μου βαλιτσάκι, το αναποδογύρισαν στο χώμα. Για να βρούνε τι; Βλέποντας σαστισμένη όλη αυτή την κατάσταση το μυαλό μου πήγε σ΄ αυτόν το συγγενή μου που μας φιλοξενούσε στο σπίτι του, στο Παγκράτι, και που ήταν ο μόνος που ήξερε για το ταξίδι. Έμεινα πάντα, μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, προβληματισμένη.
Με λύσσα ήρθαν και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Μόλις είδαν οι αγράμματοι χωροφύλακες και χαφιέδες τα βιβλία και τα συγγράμματα του Πανεπιστημίου, χόρευαν σαν κανίβαλοι. «Σβώλος, Σβώλος», έλεγαν οι άθλιοι. Για καλή μου τύχη ήταν εκεί ο Γρηγόρης ο Ρομποτής που δούλευε στο ταχυδρομείο. Και τους λέει: «Ο αδελφός της Πόπης είναι φοιτητής και τα βιβλία αυτά είναι του Πανεπιστημίου. Δεν χάνουν καιρό, μας πήρανε μαζί με την Ανέτα και μας πήγαν στην Αστυνομία που ήταν τότε στην πλατεία της πόλης μας, στο στενό.»
(Συνεχίζεται)
* Η Πόπη Μάλφα και η αδελφή της Ελένη (η Ελενίτσα όπως την αποκαλεί) ήταν στελέχη της νεολαιίστικης οργάνωσης της ΕΠΟΝ (Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων) στο νησί της Λευκάδας. Η Πόπη καθοδηγούσε τα χωριά της βορειοδυτικής Λευκάδας που σήκωσαν και το βάρος του αγώνα: Καρυά, Πηγαδισάνοι, Εγκλουβή, Βαυκερή, Πλατύστομα, Αλέξανδρος, Κολυβάτα, Πινακοχώρι, Λαζαράτα, Σπανοχώρι, Ασπρογερακάτα, Κάβαλος, Δρυμώνας, Εξάνθεια, Καλαμίτσι και Άγιος Νικήτας και η αδελφή της Ελένη καθοδηγούσε τη δύσκολη, λόγω της δράσης των ΕΔΕΣιτοράλληδων, περιοχή της Νότιας Λευκάδας. Ήταν αδελφές του Νίκου Μάλφα, Γραμματέα της 2ης Τομεακής Επιτροπής Καρυάς του ΕΑΜ.
| ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΠΟΠΗΣ ΜΑΛΦΑ-ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ | ||||
| ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ | ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ | |
| ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΕΚΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ | ΟΓΔΟΟ ΜΕΡΟΣ | |
| ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΔΕΚΑΤΟ ΜΕΡΟΣ | ΕΝΔΕΚΑΤΟ ΜΕΡΟΣ | ||
___________________________________________
1 Πρόκειται, μάλλον, για το ματοβαμμένο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας που είχε οργανώσει η ΚΕ του ΕΑΜ στις 3ης Δεκέμβρη του 1944 στην Πλατεία Συντάγματος, ενάντια στην επιδίωξη των Άγγλων και της ντόπιας αντίδρασης για μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.
Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ, από νωρίς το πρωί, χιλιάδες κόσμου άρχισαν να συρρέουν στις προσυγκεντρώσεις, που είχαν καθοριστεί σε κάθε λαϊκή συνοικία της Αθήνας και του Πειραιά. Σύντομα, τα δεκάδες ρυάκια λαού συνέκλιναν σε μια τεράστια λαοθάλασσα με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος. Καθώς η κεφαλή της πορείας πλησίαζε την πλατεία, οι αστυνομικές δυνάμεις, που ήταν παραταγμένες μπροστά στο κτήριο του Αρχηγείου της Αστυνομίας (γωνία Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας), άνοιξαν πυρ στο άοπλο πλήθος. Οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις σκορπώντας το θάνατο: 21 νεκροί και 140 τραυματίες ο απολογισμός της θρασύδειλης αυτής επίθεσης. Η λαϊκή μάζα υποχώρησε. Όταν όμως κόπασαν τα πυρά και δόθηκε το σήμα από την οργανωτική επιτροπή του συλλαλητηρίου, ξεχύθηκε και πάλι με ορμή ανακαταλαμβάνοντας την πλατεία.
Ήταν η απαρχή των Δεκεμβριανών. Στις 14:30 το Α’ ΣΣ του ΕΛΑΣ εξέδωσε «Διαταγή επιχειρήσεων» για τον αφοπλισμό των αστυνομικών τμημάτων και της Χωροφυλακής, ενώ το ίδιο βράδυ τμήματα της Ορεινής Ταξιαρχίας κινήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Παλιά Ανάκτορα, το Μετοχικό Ταμείο Στρατού και το Πανεπιστήμιο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ, από τη μεριά του, πίεζε τον στρατηγό Ουίλσον (ανώτατο αρχηγό των χερσαίων συμμαχικών δυνάμεων Μεσογείου) να αποσπάσει δυνάμεις από το Ιταλικό μέτωπο και να τις αποστείλει άμεσα στην Αθήνα: «Είμαι βέβαιος», τόνιζε σε σχετικό του τηλεγράφημα, «ότι βλέπετε την κατάσταση με στενό πνεύμα. Καταστροφή στην Ελλάδα λόγω ελλείψεως λίγων Ταγμάτων θα ήταν λυπηρό πράγμα και θα είχε συνέπειες σε μεγάλη κλίμακα. Η καταστροφή στην Αθήνα δεν ισοσταθμίζεται με την κατάληψη της Μπολώνιας.»
2 Οι Αγγλοι, μετά την επέμβαση που έκαναν στη χώρα μας, το Δεκέμβρη του 1944, μετέφεραν στο φριχτό αυτό στρατόπεδο της Ελ Τάμπα, καταμεσής της Β. Αφρικής, όπου τους περίμενε η ατέλειωτη άμμος και σκορπιοί, 3.000 κομμουνιστές και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
«Η άμμος δέρνει ανελέητα τις σκηνές μας, ο άνεμος σπάει τα σκοινιά, ξεριζώνει τους πασσάλους. Κάνουμε έναν απελπισμένο αγώνα για να κρατήσουμε τις σκηνές μας, για να βουλώσουμε τις τρύπες, τις χαραμάδες. Μάταιος κόπος. Η άμμος τρυπώνει παντού. Η ατμόσφαιρα μέσα στις σκηνές είναι θαμπή. Έχουμε άμμο στα ρούχα μας, στο στόμα μας, στα μάτια μας, στ΄ αυτιά μας. Είναι οι πιο φριχτές, οι πιο βασανιστικές μέρες στο στρατόπεδο της ΕΛ – ΝΤΑΜΠΑ…», έτσι περιγράφει την εμπειρία του από το στρατόπεδο εξορίας ο αγωνιστής δημοσιογράφος Αλέξης Καρρέρ, ενώ στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα είχαν εξοριστεί επίσης οι εξής άνθρωποι του Θεάτρου: Μίμης Φωτόπουλος, Γιώργος Θίσβιος, Κώστας Καπές, Βαγγέλης Γκούφας, Βαγγέλης Καμπέρος.
Την πορεία της 3ης Δεκέμβρη του 1944 στο Σύνταγμα , είπε ότι την χτύπησε με όπλα ο Έβερτ , αλλά η αλήθεια είναι χτυπήθηκε προβοκατόρικα αρχικά άπό τις ταράτσες κυρίως από ακροβολισμένους ινδούς στρατιώτες που είχαν στις τάξεις τους οι Εγγλέζοι. Το μέγαρο Παπούδωφ η δίπατη Γκραν Βρεττάνια και πίσω το 5όροφο τμήμα της,μέσα απ τον Εθνικό κήπο στο Ανατολικό τμήμα της Βουλής, από την ταράτσα του Μεγάτου Νεγρεπόντη και μέσα απ την Βουλή λιγότερο , ιχαν ακροβολιστεί οι συρατιώτες -ινδοί κυρίως-που είχαν φέρει εοί τούτου οι Εγγλέζοι στην διάθεσ του Σκόμπυ.
Απλά ο Έβερτ βγήκε να μαζέψειβτα ασυμάζευτα για να καλύψει τους Εγγλέζους. Ο ίδιος ο Έβερτ όταν πέσανε οι πρώτοι πυροβολισμοί απ την ταράτσα του γκράν βρεττάνια φώναζε ερωτηματικά : «» ποιός πυροβολεί ?? Ποιός πυροβολεί ??»».
Και εδώ είναι η τεράστια ευθύνη υου Έβερτ , γιατί ανέλαβε την ευθύνη της αιματοχυσίας της 3ης Δεκέμβρη του 1944???
Την άλλη μέρα ο Σκόμπυ επέτρεψε την ειρημική πορεία διαμαρτυρίας ( φωτό με γυναίκες γονατισμένες να κρατούν πανώ) ηιατο αιματοκύλισμα. Ο μεθοδευμένος απ υους Εγγλέζους “ οι σοβιετικοί δεν είναι αμέτοχοι -εμφύλιος είχε αρχίσει.
Ο Αλέξης Αργυρίου αυτόπτης στο συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου 1944 ,έγραψε για την ατολμία του συλλαλητηρίου, που ήταν αυθόρμητο και όχι ηγετικά μεθοδευμένο , να καταλάβει το αστυνομικό τμήμα Κολωνακίου και το κτίριο Παπούδωφ ( γωνία Β.Σοφίας και Πανεπιστημίου) που η κατάληψη θα ήταν πανεύκολη μόνο με το πλήθος του κόσμου.
Απλά το συλλαλητήριο ήταν προδιατεθημένα ειρηνικό και Παναθηναικό από την πλευρά των συγκεντρωμένων χωρίς προδιάθεση ανατροπής της τότε όποιας Δεκεμβριανής αμέσως μεταπολεμικής τάξης.
Η Ζώρζ Σαρρή δημόσια σε παρουσία της λέει σε τηλεοπτικό αφιέρωμα , ότι ήταν στο πλήθος που έφταδε στο Σύνταγμα απ την Ερμού και όταν ανέβηκαν απ τα σκαλιά της πλατείας στην οδό Αμαλίας τους πυροβολούσαν και άτολμα γύρισαν πίσω και τρέχοντας έφυγαν κστεβαίνοντας τα σκαλιά της πλατείας απ την Αμαλίας.
Κανένας μέχρι σήμερα ( πλήνβτου Άγγελου Έβερτ) δεν έγραψε ποτέ ότι υπήρχε έστω και ένας πολίτης στο πλήθος οπλισμένος.
Μόνονο Άγελος Έβερτ ( διοικητής ασφαλείας στο μέγαρο Παπούδωφ είπε εκ των υστέρων ότι είδε οπλισμένους στο πλήθος με διάθεση να καταλύσουν την τάξη με έφοδο στο μέγαρο Παπούδωφ.
Ο Άγγελος Αγγελόπουλος ποτέ δεν έγραψε ή είπε για οπλισμένους πολίτες στο συλλαλητήριο.
Ο Μίκης Θεοδωράκης αποδεδειγμένα με φωτό συμμετέχων στο συλλαλητήριο δεν μίλησε ποτέ ηια οπλισμένους διαδηλωτές.
Αστυνομικός εν υπηρεσία της εποχής, που πσραιτήθηκε απ την σστυνομία το 1945 γιατί έβλεπε ότι κινδυνεύε η ζωή του ( ήταν προστάτης πολυμελούς οικογενιας ) απ τις εκδικήσεις και αντεκδικήσεις μέσα στην Αθήνα το 1945 ,ο αστυνομικός λοιπόν δεν είδε κανέναν οπλισμένο διαδηλωτή.
Ο Νίκος Φαρμάκης νεαρός μαχητής της ομάδος Χ του Γρίβα που μπκήκέ μέ άλλους χίτες στην βουλή απ το πίσω μέρος για να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές αν χρειζονταν , λέει ότι είδε το αίμα των διαδηλωτών να πετάγεται στον αέρα απ τους πυροβολισμούς , αλλά δεν είπε ποτέ ότι οι διαφηλωταί ήταν οπλισμένοι .Που ώς ακροδεξιός από τότεβθα είχε πρόσθετο λόγο να μιλήσει για οπλισμένους διαδηλωτές.
Οι κρατικοί και αστυνομικοί φωτογράφοι της εποχής δεν τράβηξαν καμμιά φωτογραφία ( ή δεν υπάρχει αλλά γιατί??) που να δείχνει οπλισμένους διαδηλωτές.Μια και αυτό θα τους βόλευε. Κατά άλλους γνώστες μεταπολεμικούς φωυογράφους φωτογραφίες υπήρξαν απ το συλλαλητήριο .Μόνο που τις εξαφάνησε η αστυνομία γιατί καμμίαωδεν έδειχνε οπλισμένο διαδηλωτή.Και μονο πάντως η απουσία οπλισμένων διαδηλωτών είναι ενδεικτικό για ένα σύστημα εξουσίας που ήθελε να αποδείξει ότι κινδύνευε από οπλισμένους διαδηλωτές για τούτο και τους πυροβόλησε στο ψαχνό. Μεταπολεμικός φωτογράφος που συνέχισε το αρχείο και επάγγελμα του πατέρα του μίλησε για την εκτεταμένη οροσπάθεια της αστυνομίας το 1945 τον Γενάρη Φλεβάρη αλλά και ώς το 1946 και ώς το 1950 να καταστρκέφέί έπ άπέίλή κάθε πιθανή φωτογραφία από το συλλαλητήριο του 1944 -που και απ όσες και αυτός έτυχε να δείνπουθενά δεν υπήρχαν οπλισμένοι διαδηλωτές.Στην οδό Ιποκκράτους πρός ψηλά πρός την Λ.Αλεξάνδρας υπήρχε πρίν λίγα χρόνια φωτογράφος υιός παλαιού φωτογράφου που ήξερε ο ίδιος για την έρευνα χρονια της αστυνομίας και παρακρατικών της παλαιάς ασφάλειας για την ύπαρξη τυχόν φωτογραφιών στο αρχείο υου πατέρα του και του ίδιου απ το συλλαλητήριο της 3γςΔεκέμβρη του 1944. Κάτοικος της περιοχής του Μέτς ψηλά Παγκρατίου που ήξερε καλά από νεαρός (γεννηθείς το 1920) τον Εθνικό κήπο και τις παιδική χαρά του είπε δημόσια την δεκαετία του 1980 ότι έβλεπε με άλλους νεαρούςτης εποχής από τις αρχές Νοέμβρη του 1944 μελαψούς στρατιώτες υπό Αγγλική στολή να περιεργάζονται κάθε σημείο του Εθνικού κήπου υπό τις διαταγές ανωτέρων τους.Και μάλιστα να έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στο Ανατολικό μέρος του κήπου ( δίπλα απ το κτίριο της Βουλής που ήταν περιφραγμένο ώς παλαιός χώρος βασιλικής αυλής )και που ακόμα ειναι τα σιδερένια βατραχάκια και βλέπει από ψηλότερα ( κεντρική είσοδο της σημερινής βουλής) την Λεωφλορο Αμαλίας και την πλατεία Συντάγματος ολόκληρη.
Από το σημείο κατά αυτόπτες του συλλαλητηρίου προήλθαν και διασταυρωμένα πυρά σχετικά με τους πυροβολισμούς που έπεφταν απ τις στέγες απέναντι της Μεγάλης Βρεττανίας και απ τις στέγες πίσω απ το μέγαρο Παπούδωφ.
Στην ταράτσα των Γραφείων του κκε απέναντι στην οδό Όθωνος , υπήρχαν βαριά οπλισμένα πολυβόλα του κκε που δεν κέγίνέ χρήση των ενώ κατά τους γνώστες τις εποχής ήταν ικανά να ισοπεδώσουν τα πάντα απέναντι και σε σε όλο το φάσμα των κτιρίων της πλατείας συντάγματος και μέχρι την βουλή και την οδό Βασιλίσης Σοφίας ώς ορίζοντα και όλο το οπτικό φάσμα των βαριών αυτών πολυβόλων. Και το ότι δεν έβαλαν τα βαριά πολυβόλα απ τηνβταράτσα του κτιρίου του κκε , διχνει και το απαράσκευον ώς συγκρουσιακό του συλλαλητηρίου.Και αυτό το ότι μπορούσε το κκε με τα πολυβόλα του να καταλύσει από τότε την τάξη στο καταλαμβάνοντας ή απειλώντας για τα καλά το κτίριο της βουλής και το Γκράν Βρετάνια που ήταν η έδρα της Κυβερνήσεως και του Στρατού μαζί με το μέγαρο Παπούδωφ, είναι από τα όσα άτολμα προσάπτουν στον βραχίονα του κκε που ήταν ισχυρός μέσα στο εαμ. Άλλοι κατηγορούν το κκε για το ότι προκάλεσε τα Δεκεμβριανά μετά το συλλαλητήριο !!!
Εδώ κάπου οι ιστορικοί τόχουν χάσει το θέμα.
Στην ατολμία του κκε και της ηγεσίας του μένει ώς αναφορά ο Αλέξης Αργυρίου και η αποψή του για το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 και τα Δεκεμβριανά.
Το συλλαλητήριο του 1944 της 3ης Δεκέμβρη -ειρηνικό και άοπλο απ ότι τα μέγιστα συνάγεται, αλλά ακόμα και χωρίς χρήση απ την πλευρά των διαδηλωτών ( αν κάποιοι διαδηλωταί έφεραν κρυμμένα πιστόλια στο κλίμα της εποχής) ψτυπήθηκε εσκεμένα από τους ακροβολιστές των Αγγλικών στρατευμκάτων που ήρθαν απ την Μέση Ανατολή τον Οκτώβρη Νοέμβρη του 1944.Και μαζί και από όσους άνδρςς των ταγμάτων ασφαλείας που προκειμένου να απιφύγουν τα δικαστήρια του δοσιλογισμού προσκολήθηκαν στον σκληρό εγγλέζικο πυρήνα του Σκόμπυ.Και για να εξασφαλίσουν την μετέπειτα εργασία των και καριέρα των στα σώματα ασφαλείας και στον στρατό. Πολλές παραιτήσεις την εποχή εκείνη από προπολεμικούς αστυνομικούς καριέρας ή αστυφύλακες ή χωροφύλακες εδώ εξηγούνται μια και έβλεπαν τα σώματα της χωροφυλακής και της αστυνομίας να γεμίζουν με ταγματασφαλίτες και ποινικούς κρατούμενους για να γλυτώσουν την φυλακή με την νομιμοφροσύνη στους Εγγλέζους.
Πολλοί αξιωματικοί του τότε Ελληνικού στρατού ( 3ης ορεινή Ταξιαρχία και ταξιαρχία Ρίμινι που ήρθαν απ την Μέση Ανατολή) και που έδρεψαν δάφνες στα Δεκεμβριανά και μετέπειτα ώς το 1955 , Τσακαλώτος, Βεντήρης,Κιτριλάκης,Γιαγτζής, Γρίβας, Καραγιάννης ( ΙΔΕΑ) ,Δόβας, Σπηλιωτοπουλος και ο Παπάγος ας ηταν στο Νταχάου 1943-1945 , ήξεραν εκ πρώτης ιδίας γνώσεως τι έγινε στο συλλαλητήριο του 1944 και στα Δεκεμβριανά.Και μην ξεχνιέται ότι μια βασική ρήξη για τα Δεκεμβριανά ήταν η κάπόψή τόύ Σκόμπυ να δημιουργηθεί ο μεταπολεμικός στρατός χωρίς την συμμετοχή του ΕΑΜ ειμί μονο από το άκαπνο αντιστασιακά στρατιωτικό προσωπικό που είχε φύγει στην Μέση Ανατολή ( Τσακαλώτοι κλπ).
Σπ όλο αυτό το στρατιωτικό αμέσως επαγγελματικό σύμπτωμα ( απ την κορυφή της ιεραριας ώς τον τελευταίο ανθυπολοχαγό ή μόνιμο λοχία ) ασφαλώς δεν ήταν δυνατό να ειπωθει η αλήθεια για το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 και το ματοκυλισμά του.Ούτε βέβαια και να γραφεί ώς αρχείον ιστορίας στρατού ( την περίφημη σοβαρή ΔΙΣ). Και ακόμα διότι ήταν τόση η ξεφτύλα που το 1946 οι στρατηγοί του Ελληνικού στρατού δέχτηκαν να τρέξουν με σορτσάκια κοντά σε δρόμο 100 μέτρων κατά διαταγή των Άγγλων στο γήπεδο του Παναθηναικού για να γελοιοποιηθουν , όπως και έγινε.Και γελοιοποιήθηκαν απ το Αθηναικό κοινό που για χρόνια το ανέφερε ώς συμβάν.
Νσ προσέξουν και εκεί στην ΔΙΣ και οι δήθεν ιστορικοί ερευνητές στην ΔΙΣ ( που ψάχνουν την τεκμηρίωση εγγράφως όπως το εν Αθήνησι Πανεπιστήμιο στις έδρες της ιστορίας και άλλα τοιούτα ιδρύματα), να μην χάσουν τα γραμματά τους.
Το συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 ήταν ειρηνικό.
Για τούτο και με τους πρώτους πυροβολισμούς δεν αντέδρασαν οι διαδηλωταί αλλά τράπηκαν σε φυγή προς τα σκαλιά από την οδό Αμαλίας προς την κυρίως πλατεία Συντάγματος.
Οι πυροβολισμοί ήλθαν απ τις στέγες των κτιρίων της Βορειοανατολικής πλευράς της πλατείας , το κτίριο πίσω απ το δίπατο τότε Γκραν Βρεττάνια ( η συνέχειά του), το ,Μέγαρο Παπούδωφ,κύρια. Δεν πρέπει να χτύπησαν οι οπλισμένοι μαχητές της χ που ήταν μέσα στην βουλή και έβλεπαν απ τα παράθυρα του κτιρίου τον σκοτωμό. Ούτε απ την γωνία του Εθνικού κήπου στο Ανατολικό μέρος της Βουλής έπεσαν πυροβολισμοί στα μετόπισθεν κυρίως του πλήθους. Στην γωνία Βασιλίσης Σοφίας και Αμαλίας στην Μάνδρα της βουλής ήταν κρυμένοι οπλισμένοι αστυνομικοί , που μπορεί να έριξαν και αυτοί κάποια σφαίρα.
Πολίτες που μέσαστην κατοχή απ την πείνα και την εξαθλίωση εντάχθηκαν στα τάγματα ασφαλείας και αποό κάποιο εθνικισμό ή αντεκδίκηση προς το ΕΑΜ, αλλά αργότερα κλήθηκαν ως χωροφυλα΄κες ή αστυφύλακες να επανδρώσουν τα εκτελεστικά αποσπάσματα ( τέτοια είναι η περίπτωση Μπελογιάννη) , δεν άντεξαν και παραιτήθηκαν απ την αμέσως μεταδεκεμβριανή χωροφυλακή. ή ακόμη και από φόβο για την ζωή τους ως χβροφύλακες των αστυνομικών τμημάτων Αθηνών που κινδύνευαν μες τον εμφύλιο Αθημαικό σπαραγμό ως το 1947.
Κάποιοι απ αυτούς , μετα χρόνια ήξεραν ως αυτόπτες, ότι το συλλαλητήριο της ης ΔΕκεμβρίου 1944 ήταν ειρηνικό και χτυπήθηκε από ακροβολιστές Εγγλέζους στρατιώτες και Ινδούς που είχαν φέρει οι Εγγλέζοι στην Αθήνα. Κάποιοι μετά το 1985 μίλησαν ακόμα φοβισμένοι για τα όσα έγιναν και μεθοδεύτηκαν για να χτυπηθεί το συλλαλητήριο και να ανάψουν τα Δεκεμβριανά. Μάλιστα κάποιος που μίλησε δημόσια το 1985 είπε ότι ήξεραν γιατον βαρύ οπλισμό που υπήρχε στην ταράτσα του κτιρίου του κκε – στην οδό Όθωνος στο Σύνταγμα- και περίμεναν ότι θα τους ισωπεδώσουν αν χτύπαγαν τα πολυβόλα του κκε, για τούτο και δεν ήταν πρόθυμοι να πυροβολήσουν. Χαραμτηριστικά ο ένας είπε , ότι μπορούσε ο οπλισμός στην ταράτσα του κκε να κατεδαφίσει όλο το δίπατο τότε ξενοδοχείο Γκραν Βρεττάνια.
Το πώς γλύτωσαν τα μετέπειτα χρόνια και αυτοί- όσοι παραιτούνταν απ την χωροφυλκή- ήταν και γα αυτούς δύσκολο κάπως για να μην θεωρηθούν συμπαθούντες. Ή ακόμη να μην πέσουν θύματα αντεκδικήσεων απ τον εαμ και τους σκληρούς της ΟΠΛΑ. Η Αθήνα και ο Πειραιάς τότε ήταν μια μικρή κοινωνική δομή που γνωριζόνταν αρκετά στις γειτονιές και ευρύτερα οι πολίτες και ιδιαίτερα μετά την αναγκαιότητα κοινωνισμού απ τον φόβο και την πείνα της κατοχής.
Τα λιανοτούφεκα των οπλισμένων Εγγλέζων – δεν είχαν φτάσει στην Αθήνα τα Αγγλικά στρατεύματα με τον βαρύ οπλισμό και τα τάνκς- λειτούργησαν στο συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944 στην πλατεία Συντάγματος, μαζί ίσως με κάτι γκράδες ( φαίνονται στην φωτογραφία) των Ελλήνων χωροφυλάκων των ταγμάτων ασφαλείας. Τα βαριά πολυβόλα και οι όλμοι στην ταράτσα του κτιρίου του κκε δεν λειτούργησαν που θα ισοπέδωναν και τους Εγγλέζους και τα κτίρια – και το Εγγλέζικο CAFE- BAR FORTRES μέσα στο ξενοδοχείο Γκραν Βρεττάνια και το μεγαρο Παπούδωφ και τα στενά παράθυρα του κτιρίου της ΒΟυλης και τους κρυμένους μελαψούς Ινδούς Εγγλέζους στρατιώτες στον Βσιλικό κήπο. ΔΙκαίως οι αυτόπτες νέοι τότε του ΕΑΜ μίλησαν για την ολιγορία και τα μαύρα σκοτάδια της ηγεσίας του κκε που ήταν ο ισχυρός βραχίονας μέσα στο ΕΑΜ.